Handnijverheid, het nieuwe goud?

Gisteren, 13 maart,  een vrije dag en dat was heerlijk. Gelummeld bij het zwembad, de website bijgewerkt en eens een keer niet om half zeven uit bed. Heerlijk voor een dag.
Vandaag op weg naar Chiang Mai, de laatste grote plaats in heet Noorden en afscheid van de buschauffeur, want de eerstvolgende reis is per trein. Nog weer eens gesommeerd niet te korte broeken of rokken te dragen en de schouders bedekt te houden, want een tempelbezoek staat op het programma. Volgens het boekje een unieke sprookjesachtige tempel, gebouwd door een lokale kunstenaar die een kunstwerk voor zijn eigen geboorte- en woonplaats wilde achterlaten. De tempel is intussen zo'n vijftien jaar oud en er wordt nog steeds aangebouwd. Het echte bijzondere is, dat de tempel helemaal wit is en er wordt nog steeds aan gebouwd. Wij vergaapten ons aan zoveel wit en sprookjesachtig is het zeker.

Het volgende bezoek was aan een zijdefabriekje, waar we de rupsen, de cocons en het proces van de productie van zijdedraden konden aanschouwen. Het is maar goed dat Marianne Thieme van dierenpartij er niet bij was, want de concons worden in kokend water gegooid en dan wordt de zijdedraad gefabriceerd. We zagen het weven van de zijde en natuurlijk konden we daarna in het winkeltje zijden kleding kopen. Het was prachtig, maar ik heb de knip dicht gehouden. Naast het zijdefabriekje was een werkplaats voor zilver en vanzelfsprekend een prachtige toonzaal met vitrines vol met zilveren sieraden, gebruiksvoorwerpen als lepels vorken e.d. en zilveren siervoorwerpen. We hebben ons vergaapt aan al het mooie spul, maar renden hard de toonzaal uit toen we de prijzen hoorden. Ze denken blijkbaar dat we allemaal rijke toeristen zijn.

Vlakbij het zijdefabriekje konden we de productie en beschildering van parasols aanschouwen. Als speciale attractie kon je een kledingstuk, telefoonhoes, tas enz. laten beschilderen. Ik heb me gewaagd aan de beschildering van mijn iPhone, zodat ik nu een unieke iPhone bezit. Met mijn nieuwe schat in de tas reden we naar ChangMai, de laatste stad van ons verblijf in Noord-Thailand.

Het moderne Ibishotel in verwelkomde ons hartelijk en met een moderne (kaart) sleutel en inlogcodes voor de Wifi. We troffen een zakelijke hotelkamer aan. Na de fraaie resorts in het groen, moesten we even wennen. Maar de avond brachten we door met Thaise dans en een diner op de knieën?? Een Kantoke diner en Thais dansen zoals het wordt genoemd. CDat was echter nep, want we zaten inderdaad aan lage tafels, maar voor de Westerse toeristen hadden ze speciaal onder de tafel de mogelijkheid geboden onze lange benen te verbergen. Het was wat gekreun en gezucht om de benen te verbergen,maar het ging. De voorstelling was leuk, maar te kort.